No-Stop City
Essay in Afetiries / Starting Points, v.1. Athens: DOMES – International Review of Architecture, 2017 [in Greek]. Platon Issaias.
(Originally presented in the conference Afetiries / Starting Points, October 2015)
Στο κάλεσμα του περιοδικού Δομές τον Οκτώβρη του 2015 για τη δεύτερη ημερίδα «Αφετηρίες», επέλεξα να παρουσιάσω ένα κάπως ιδιαίτερο έργο, τη No-Stop City των Archizoom Associati. Η ιδιαιτερότητά του έγκειται κατά τη γνώμη μου σε δύο διαφορετικές παραμέτρους, μια συστατική του ίδιου του project και της ιστορίας του, και μια δεύτερη κάπως περισσότερο προσωπική καθώς αφορά τον τρόπο που προσπάθησα να ανταποκριθώ στο ερώτημα της ημερίδας προτείνοντας παράλληλα μια πιθανότητα κριτικής ανάγνωσης του ίδιου του έργου.
Η No-Stop City συντάσσεται, δοκιμάζεται και παρουσιάζεται με διαφορετικούς τρόπους, ζει μια σύντομη αλλά κάπως ένδοξη ζωή και στη συνέχεια εξαφανίζεται σχεδόν εντελώς από τις περισσότερες ιστορίες της μεταπολεμικής αρχιτεκτονικής, μέχρι να αρχίσει να εμφανίζεται και να συζητιέται και πάλι τα τελευταία δέκα χρόνια. Αυτό συμβαίνει κυρίως μέσα από τη δουλειά, ιδίως την εκπαιδευτική, και τη διαρκή αναφορά σε αυτό το έργο από τους Pier Vittorio Aureli και Martino Tattara. Η No-Stop City αποτελεί για τους Aureli και Tattara αναπόσπαστο τμήμα μιας μη κανονικής και μη γραμμικής ιστορίας της αρχιτεκτονικής και του πολιτικού. Όπως μας παροτρύνει έγκαιρα ο Rem Koolhaas «κάθε μπάσταρδος επινοεί το δικό του γενεαλογικό δέντρο», και σε αυτή την καθ’ όλα «ενεργή» ιστορία, οι μορφές, το πλαίσιο και οι σημασίες των πολλαπλών αρχιτεκτονικών που τη συγκροτούν συνιστούν έναν απείθαρχο και πυκνό από αμαρτίες και σφάλματα κόσμο. Λάθη και αντιφάσεις είναι δραματικά παρόντα και στη δική μας περίπτωση, όπως θα σημειώσω επιγραμματικά στη συνέχεια.